Χρόνιο ή παρατεταμένο πένθος
Η απώλεια ενός σημαντικού προσώπου συνοδεύεται από μια σειρά από ψυχολογικές διεργασίες που συμβαίνουν στο άτομο που τη βιώνει με χρονική διάρκεια και ένταση που μπορεί να διαφέρει από άτομο σε άτομο. Το άτομο που πενθεί μπορεί να βρεθεί σε μια αμφίθυμη κατάσταση σε σχέση με το τι χρειάζεται να κρατήσει και τι να αφήσει από την απώλεια του. Καμιά φορά βλέπουμε ότι μπορεί να υπάρχουν επίπονα σημεία τα οποία για κάποιο λόγο έχει την ανάγκη να κρατήσει ως ανάμνηση γεγονός το οποίο μπορεί βέβαια να οδηγήσει σε μια παρατεταμένη κατάσταση πένθους.
Το βασικό μέλημα είναι σαφώς να περάσει η θλίψη μέσα από τα απαραίτητα στάδια μέχρις ότου ξεπεραστεί. Ωστόσο είναι πιθανό το άτομο να βασανίζεται από παράδοξες σκέψεις και πεποιθήσεις όπως οι ακόλουθες:
Εάν τον-την ξεχάσω είναι σα να πεθαίνει ξανά.
Η θλίψη μου αποδεικνύει ότι τον-την αγάπησα.
Δεν μπορώ να ανταπεξέλθω μόνος-η μου στη ζωή.
Συχνά βλέπουμε σε οικογένειες ότι η παράταση του πένθους και της θλίψης είναι μια συνήθεια την οποία όλοι ακολουθούν από φόβο να μην προδώσουν τις αρχές της οικογένειάς τους. Επίσης σε ορισμένες περιπτώσεις υπάρχει ένα είδος ανταγωνισμού για το ποιος θα πονάει περισσότερο.
Ο ρόλος του θεραπευτή
Δεν αποτελεί μέλημα του θεραπευτή να αφαιρέσει τον πόνο. Οι θεραπευτικοί στόχοι που θα πρέπει, ωστόσο, να έχει είναι θετικοί όπως:
Να γίνει ο θεραπευόμενος πιο δυνατός ώστε να αντέχει τον πόνο.
Να μαλακώσει ο πόνος ώστε να το αντέξει.
Ο πόνος μπορεί να σημαίνει πολλά πράγματα για τον θεραπευόμενο ή και τον αποθανόντα:
ο πόνος είναι παιδαγωγός
ο πόνος είναι η τιμωρία μου
ο πόνος είναι απόδειξη της αγάπης μου
ο πόνος με λυτρώνει από την ενοχή μου
Ο θεραπευτής μπορεί να βοηθήσει τον θεραπευόμενο να επεξεργαστεί τον πόνο του και να βρει τι σημαίνει βαθύτερα για αυτόν. Η συμβουλευτική ψυχικής υγείας μπορεί να βοηθήσει αποτελεσματικά στην αντιμετώπιση μιας τέτοιας επίπονης κατάστασης καθώς και η ψυχοθεραπεία για περιπτώσεις ατόμων που χρειάζονται περισσότερη βοήθεια για να απενοχοποιηθούν και να συνεχίσουν τη ζωή τους δημιουργικά.
